ÇAYA VEDA

Dost meclisinde ya da kahvaltı sofrasında.

Merhaba deriz ona huzurun ortasında.

O, asude iklimin asil soylusudur hep.

Ayrı bir yeri vardır gönlün has sayfasında.



Ondadır gönül çelen işve, naz, tavır eda.

Kaşıkla bardağındır haz veren tatlı seda.

Demlikten dökülürken sanki bir şiir gibi.

Vuslatı meserrettir, buruktur çaya veda.



Çay zamanın has kızı, renk katar meclislere.

Şuası ilaç olur gönüldeki sislere

Buğu buğu yükseltir ruhu semaa doğru.

Onun yakut rengiyle dem düşer kulislere.



Demindeki incelik ince belliye dolar.

Güller onu kıskanır,hüznünden lâle solar.

Gurur duyar onunla semaver ile demlik.

Efsanesini duyan çiçekler saçın yolar.



Rengiyle pırıltısı göze gönle ciladır.

Sımsıcak duyguları sükuttan vaveyladır.

Sessizliğe bürünür siyah yakuta döner.

Bir günün bitiminde çok zordur çaya veda.

Desem duyar mı bilmem son nefeste elveda.

Ankara,08.11.2oo9 İBRAHİM KİLİK